Mediationervaringen

'Rolverwarring'

Zij klonk heel mat toen zij voor de eerste keer vertelde over haar echtscheiding, waarbij ik de indruk had dat dat nog maar een jaar geleden had plaatsgevonden. Tot mijn verbazing was de echtscheiding al 13 jaar eerder een feit geworden.

In die jaren was het nog de gewoonte dat de kinderen – zij had er vier – automatisch bij de moeder blijven, de moeder het gezag over de kinderen behield en de vader geen gezag meer had. Gelukkig is dat tegenwoordig heel erg ongewoon en de wettelijke  hoofdregel dat beiden het gezag behouden. Partners gaan scheiden, ouders blijven, is het gezegde terecht.

Zij vertelde dat haar belangrijkste drijfveer voor de scheiding was dat zij het gevoel had gehad dat ze vier kinderen in plaats van drie kinderen moest verzorgen. Haar echtgenoot had zoveel taken in hun gemeenschappelijke leven aan haar gelaten en was zo vaak niet thuis geweest, letterlijk en figuurlijk, dat zij het niet meer volhield. Misschien had ze zelfs te lang geprobeerd om het vol te houden, want toen zij vertrok, begreep hij er helemaal niets van en voelde zich overvallen.

In die tijd was het ook niet gangbaar dat partners met elkaar in gesprek gingen, bij een relatietherapeut of een mediator, om helderheid aan de ander te geven serieus en definitief te willen scheiden door dat uitdrukkelijk te zeggen. Die helderheid, de scheidingsmelding genoemd, hebben de partners nodig om elkaar te kunnen loslaten en emotioneel gescheiden te raken.

Het gevolg was dat de man steeds venijniger verhalen over de vrouw tegen de kinderen vertelde. Zijn venijnige verhalen hielden in feite in dat hij zich als man in de steek gelaten voelde door zijn vrouw en boos was dat zij weg gegaan was. Hij vertelde echter dat hun moeder hen als kinderen in de steek liet  en de kinderen geloofden hun vader. De vader was zo succesvol in het overbrengen van die verhalen bij de kinderen dat zij zich alle vier van haar afwendden en bij hun vader gingen wonen met verlies van het contact met hun moeder.

Zo ontstond haar enorme matheid. Zij had niet kunnen verhinderen dat het contact met haar kinderen verdwenen was.

Het probleem waarvoor zij bij mij kwam, was de procedure die de man tegen haar had gestart met het verzoek aan de rechter om aan vader in plaats van de moeder het gezag over de kinderen op te dragen en kinderalimentatie van haar te ontvangen.

Haar kinderen van 17,15, 14 en 12 jaar, hebben zoveel invloed op hun woonsituatie, dat de rechter hen vaak in die wens volgt. De kinderen krijgen altijd de gelegenheid om daarover bij de rechter te praten of de rechter te schrijven. 

De minst slechte optie voor moeder was om de feitelijke woonsituatie van de kinderen te accepteren. Daar zou tegenover kunnen staan dat zij wel het gezag zou behouden, zij het samen met de vader. Moeder heeft geruime tijd nodig gehad om deze bittere pil te slikken, maar ze heeft het wel gedaan.

Daarna is op verzoek van beide ouders het gezamenlijk ouderlijk gezag door de rechter uitgesproken.

10 jaar later kwam een van de dochters bij haar wonen. Nu is zij een actieve grootmoeder van de kinderen van haar dochter.